" Misschien, als de storm gaat liggen "

Ze dacht altijd dat het er bij hoorde, dat hij net zoals andere mannen was. Dat er niemand anders zo veel om haar gaf op de manier zoals hij.

Iedere dag opnieuw komt hij bulderend thuis omdat zijn werk hem frustreert , of de trein te vol en teveel herrie veroorzaakte, de avondkrant te laat werd bezorgd, of als de kat iets naast de kattenbak had gedaan. En zij doet haar best, meer dan dat! Ze geeft er alles voor op, en functioneert naar zijn schema en wensen . Maar er is altijd wel iets. Zij kan daar niks aan doen, en dat weet ze. Dat weet hij ook. Maar toch moet ze het verduren. Dag in dag uit. Ze heeft het maar te nemen. Daarvoor is ze toch tenslotte zijn vrouw. Geven en nemen. En waar zou ze anders terecht hebben gekomen, hij heeft ze verdomme uit de ellende gehaald.

Na het avondeten kan ze weer pas een beetje opgelucht adem halen, als hij zijn standaard drie oud bruine biertjes achterover heeft gegooid en onderuit gezakt in zijn stoel zit,  zeker vanavond, hij is nog vrij kalm en het eten heeft hem dus gesmaakt. Suddervlees met rozemarijn heeft ze hem voorgeschoteld , zijn lievelingseten op een dag met zoveel wind als nu. Wat dat betreft voelt ze hem goed aan, maar het kan ook heel averechts uit pakken.  Als er maar iets niet naar zijn zin is qua smaak of gaarheid , staat hij woedend op, smijt de nog hete pannen zo de spoelbak in en schreeuwt allerlei lelijke scheldwoorden waar de honden geen brood van lusten. Ze krimpt ineen bij de gedachte.

Maar vanavond is hij anders. Bijna zachtaardig.
Misschien als de storm gaat liggen.

Als hij gaat douchen , trekt zij de gordijnen van de slaapkamer dicht en vult het vertrek met warm licht van een kaars. Vanille, een geurkaars van vanille.   Niet voor lang, dat weet ze. Hij zal hem bijna woest en zeer geïrriteerd uit knijpen. Met duim en wijsvinger drukt hij de vlam uit, waarna hij ziedend haar arm pakt en net zo lang knijpt tot haar ogen vernauwen als spleetjes en bijna alle  lucht van tussen haar lippen perst.

In bed onder de dikke extra dekens voelt ze niet veel later aan als ijs,  als hij haar naar zich toe trekt. Koud tot op haar bot.  Zijn ademhaling gaat wild te keer, hij kreunt en zucht , duwt en trekt.  Zijn grote mond in haar nek, zijn lippen, zijn tong,  overal. Zijn harde handen duwen haar billen omhoog en ze verstart bij iedere beweging. Wild kneed hij haar borsten, knijpt gruwelijk hard in haar tepels en beveelt haar dan om te draaien.  Oh mijn god , hier was ze al bang voor. Op haar knieën beukt hij vanachter op haar in, trekt wild aan haar half lange haren en komt luid schreeuwend in haar klaar, mompelt nog wat en draait zich vervolgens stijf tegen haar aan.

Een golf van misselijkheid voelt ze in haar keel, ze slikt en concentreert zich op zijn ademhaling die inmiddels regelmatig gaat. Hij trekt haar nog dichter tegen zich aan en zijn arm weegt als lood op haar zij en dijbeen. Ze voelt de kilte van haar lijf afkaatsen tegen dat van hem.
Maar bewegen durft ze niet, ze mag niet van hem weg draaien. Als hij door haar wakker wordt, gebeurt het weer, en wie weet waar ze dan eindigt.  Ze mag het niet laten merken dat ze van hem walgt, dat haar afkeer met de dag groter wordt.  Hij is haar zogenaamde haven.

Morgen misschien, als de storm gaat liggen …

Partij van de voorstelling

 

Ik had gisteren het geluk om te mogen gaan stemmen in het bejaardencentrum.Terwijl ik mijn fiets  in het fietsenrek probeer te zetten zie ik ze al zitten. Stijf tegen elkaar zoals bijna elke middag.

Alleen nu is het avond, en zie  ik veel meer beweging. Normaal hangen die kinnen van sommige oudjes op hun borst en hun gevouwen handen,  soms duimen draaiend op hun schoot.

Ze zwaaien dan wel, maar anders. Ik loop de zaal in waar het stem loket zich bevindt en de ronde koffietafel waaraan de  twaalf bejaarde druk gebarende mensjes zitten.  Ik ga ze eerst eens even begroeten denk ik, dat rondje rood kleuren kan altijd nog.

Een geur van oude parfum en nivea crème ruik ik door alles heen. Ik zie tot mijn verbazing dat ze er bij zitten alsof ze een eerste rang persconferentie bijwonen ! “Ik had al heel lang deze nieuwe jurk hangen”, zegt ze, terwijl haar bovengebit steeds een beetje naar beneden zakt terwijl ze praat, “ daar kan ik op een avond als deze goed mee voor de dag komen zegt ze hardop”.

“Kijk eens” roept er eentje, “ kijk dan”!  En alle blikken zijn op het raam gericht. “ Nee joh, zij daar , met die fiets in dat korte rokje”! “Dat is toch geen dracht! Verschrikkelijk gewoon! Nou die zal zeker te weten wel stemmen op die vent met dat rare haar”! Ach, zegt  er eentje die trommelt met haar ring op tafel, ” t is toch nog steeds moord en doodslag, er gaan er ook nog iedere dag scheiden, dus wat heeft het voor zin om te stemmen”!?” Dat scheiden komt omdat de wereld rot is, daar kan de regering niets aan doen”!

“Ze staan dan wel stijf in die stropdassen, maar iets klaar maken  “ho maar “!  En alles sluist zo weg ! Naar het buitenland zeggen ze dan, nou ik geloof er niks van! Ze steken het allemaal in hun eigen zak als je het mij vraagt! Ze lachen mij teveel, en als je gewoon een aowtje hebt lach je niet hoor!  Oh daar heb je die ! Je weet wel van die boer die toen zijn vrouw is verloren. Hij ziet er netjes uit! Zijn broer is anders hoor, die durft zo gewoon op slippertje te komen en stinkt hij nog naar de koeien ook! Hard werken noemen ze dat, zegt zij ineens vanuit de hoek van de tafel. En dat zou Rutte eens moeten doen!  Nou dat moeten ze hier ook eens, want ik heb nog geen koffie op”!

Jullie hebben al gestemd vraag ik. “Wij stemmen? Ben je gek, waar zou dat goed voor zijn? Nee kind, als je op een bepaalde leeftijd bent zoals ons… wat zou je dan nog tobben”!

Kijk zeg ik, daar komt mijn man!” Is dat jouw man”? Ja, al meer dan 18 jaar ! “ Tsjoe dat gaat dan nog wel hoor”. “Komt hij net van zijn werk”?” Hij lijkt de burgemeester wel! “

 

 

 

Geheime Missie

Een geheime missie.  En het voelt nog écht zo ook !

Een knulletje  in het bezit van  een splinter nieuwe walkie talkie met een bereik van minstens vijf kilometer.
En of ik daar dan voor een keertje aan mee wil werken.

Een keertje maar!

Achhhhh please!!  

Tuurlijk zeg ik spannend enthousiast, kei gaaf. Dat doen we,  als ik zijn vers gesmede plannetje hoor!

Even twijfel ik nog, omdat er pas iemand van ruim een meter hoog me had verteld dat er stiekem met een ipod iets was gefilmd. Nou was dat niet meer dan een paar vierkante meter leuk gekleurde tegeltjes en een mini laag hangend wasbakje met een fel groen handdoekje er naast. Plus het geluid van naderende voetstappen, waardoor het beeld met een angstkreet op zwart werd gezet. Maar toch…

We moeten eerst een test doen, zegt hij vol ongeloof,  dat ik volledig  mee ga in zijn geheime missie.

En hij vertrekt.

Niet veel later hoor ik een schoolbel luid en duidelijk  schallen door de achter gebleven zwart zilveren  walkie talkie, met gelijk daar achteraan het woordje van vier letters “over”.

Ik zucht,  en kijk schichtig over mijn schouders in mijn eigen huis als ik tegelijk snel het daarvoor bedoelde knopje in knijp en mezelf het woordje “Over” hoor fluisteren.

We besluiten die middag dat het de andere dag moet gaan gebeuren.

In de ochtend is het teveel risico en dat willen we allebei niet lopen omdat het ten strengste verboden is.

Langzaam kruipt de klok in de klas en in huis naar het afgesproken tijdstip.

Ik  ijsbeer wat heen en weer en wil net de was buiten ophangen als ik schrik van de geheime code die ik af hoor gaan op het aanrecht.

Ik snel er naar toe, want ik heb de opdracht zeer snel te reageren anders kan het mislukken!  Ik knijp weer in het knopje en vraag door de walkie talkie of hij op de plaats staat waar is afgesproken. “Over”.

“Ja”! , gilt hij door het ding wat ik in mijn hand heb, “Over”

Opnieuw knijpend , vraag ik heel erg tegen mijn gevoel in, of hij niks in de gaten had. “Over”
“Nee”, helemaal niks, hij zat ook in mijn broekzak, ik stak mijn vinger op en deed  net of ik erg moest plassen”, En ik moet stomme rekensommen maken, “Over”
Oke, zeg ik, dan nu hup terug de klas in en dat ding uit zetten, “Over”

Even hoor ik niks, en voel gelijk een dubbele hartslag. Ik durf niet te knijpen, want ik knijp ‘m bijna zelf.  Ik durf ook de code niet te laten piepen  in hoop op een teken.  Straks is het knulletje betrapt, het ding afgepakt en mogen we samen minstens duizend strafregels schrijven. Ineens hoor ik door al het geruis heen, 'of er toch wel patat gegeten gaat worden omdat het is gelukt'. “Over”.

Uhm , als de bliksem terug de klas in nu jij, gil ik,  en je achterstand rekenensommen weg werken! “ Over”

“Over”  hoor ik hem ruisend stoer lachen. .. en gelijk met een dubbele code piep er nog achteraan, dat als hij een toets heeft en een antwoord niet weet, hij altijd nog een missie kan uitvoeren!?

“OVER”…

Missie geslaagd !?